Με αφορμή το αντικομμουνιστικό συνέδριο της «αγίας» ΕΕ στην Εσθονία.

Με αφορμή την ανακοίνωση του υπουργού Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Σταύρου Κοντονή, ο οποίος δήλωσε ότι η χώρα δεν θα παραστεί στο Διεθνές Συνέδριο με θέμα «Η κληρονομιά στον 21ο αιώνα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα» αρκετοί φασίστες, φασιστόμουτρα και λοιποί συγγενείς βγήκαν απο τις τρύπες τους, για να πλασάρουν ωμό ή ραφιναρισμένο αντικομμουνισμό. 

Το συνέδριο διοργανώνεται στις 23 Αυγούστου, στο Ταλίν, στο πλαίσιο της Εσθονικής Προεδρίας του Συμβουλίου της «αγίας» Ευρωπαϊκής Ένωσης. Λέμε για την «αγία» Ευρωπαϊκή Ένωση της εξίσωσης του ναζισμού με τον κομμουνισμό, που κάθε τόσο αναπτύσσοντας τη θεωρία του ολοκληρωτισμού και των δύο άκρων (με ψηφίσματα, αποφάσεις κ.α) επιδιώκει να εμφανίσει τον καπιταλισμό και την αστική δημοκρατία ως συνώνυμο της ελευθερίας!

Έτσι, αυτοί που τσάκισαν τους ναζί, οι κομμουνιστές και η Σοβιετική Ένωση, που έδωσε εκατομμύρια νεκρούς του σοβιετικού λαού στον αντιφασιστικό αγώνα, εμφανίζονται σαν να είναι η άλλη όψη του φασισμού και του ναζισμού.

Με λίγα λόγια οι εκπρόσωποι του συστήματος που γεννά τον φασισμό και τον ναζισμό, οι εκπρόσωποι του συστήματος που – με τους κεφαλαιοκράτες της εποχής – στήριξε τον φασισμό και τον ναζισμό, τώρα εμφανίζονται σαν ελευθερωτές του κόσμου! 

Για τη σχετική ανακοίνωση του κ. Κοντονή και την επιχειρηματολογία του, σε αρκετά σημεία, θα αναφερθούμε σε άλλη στιγμή. Τώρα υπενθυμίζουμε μόνο πως αυτές οι θεωρίες (εξίσωσης ναζισμου – κομμουνισμού) κυκλοφορούν χρόνια στην «αγία» Ευρωπαϊκη Ένωση που λατρεύει και υπερασπίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ που καλλιεργεί αυταπάτες – και πριν γίνει κυβέρνηση – πως μπορεί να γίνει κάτι διαφορετικό η ΕΕ από αυτό που είναι, από αυτό που πάντα ήταν: Μια καπιταλιστική ένωση.

Ας πάμε τώρα στους φασίστες, τα φασιστόμουτρα και τους λοιπούς συγγενείς.

Οι ναζί της Χρυσής Αυγής στην ιστοσελίδα τους γράφουν σχετικά για τα  «θύματα και τις πληγές του Ελληνικού Έθνους από τον κομμουνισμό». Δεν θα αναφερθούμε παραπάνω. Ναζί είναι οι (υπ)άνθρωποι, δεν περιμέναμε και τίποτα άλλο. 

Είναι, όμως, κι άλλοι που βγήκαν από τις ακροδεξιές τους τρύπες.  

Η Νέα Δημοκρατία, με επικεφαλής τον αντιπρόεδρο της Αδ. Γεωργιάδη– ο οποίος «τιτιβίζει» διαρκώς τις τελευταιές μέρες για τον κομμουνισμό και εμφανίζεται ως υπερασπιστής της ελευθερίας! – ασχολήθηκε με το θέμα. Για τον Γεωργιάδη, το αγαπημένο παιδί του Παττακού, τον θρασύδειλο μισο(;)φασίστα δεν θα αφιερώσουμε παραπάνω λέξεις (διαβάστε για περισσότερα τις παραπομπές). 

Υπάρχει, όμως, και ανακοίνωση της ΝΔ  και της ΟΝΝΕΔ που θέλουν να μας πείσουν πόσο πρέπει να γίνονται συνέδρια που οδηγούν στην εξίσωση ναζισμού – κομμουνισμού, αλλά με …τρόπο. 

Η ΝΔ, λοιπόν, του Γεωργιάδη και του Βορίδη (επικεφαλής της νεολαίας της ΕΠΕΝ, του κόμματος που ίδρυσε ο δικτάτορας Παπαδόπουλος από τον Κορυδαλλό και εκπρόσωπος παλιότερα του πατέρα Λεπέν στην Ελλάδα) με τα «τσεκουράτα» χειροκροτήματα του, ισχυρίζεται πως η Ελλάδα μη συμμετέχοντας στο συνέδριο «προσβάλλει τους Έλληνες και Ευρωπαίους πολίτες που διαχρονικά προασπίζονται τα δημοκρατικά ιδεώδη και την πανανθρώπινη αξία της ελευθερίας».

Υποστηρίζει, δε, πως αυτό οδηγεί τη χώρα σε μια«ιδιότυπη ευρωπαϊκή και διεθνή απομόνωση», προσθέτοντας πως «ο Ναζισμός και ο Σταλινισμός είναι σκοτεινές περίοδοι της ευρωπαϊκής ιστορίας ασφαλώς καταδικαστέες από όλους τους δημοκρατικούς πολίτες. Η διαφορετική ιδεολογική τους αφετηρία και η μεταξύ τους σύγκρουση, ούτε εξισώνει, αλλά ούτε και εξαγνίζει, κανέναν από τους δύο».

Η ΟΝΝΕΔ, με ακόμα πιο… προωθημένη επιχειρηματολογία αναφέρει πως «παρότι μας βρίσκει σύμφωνους στην απόρριψη αυτού του συμψηφισμού» (σ.σ ναζισμού – κομμουνισμού), «καθώς πρόκειται για δύο εξεχόντως διακριτά ρεύματα, η σύγχρονη ιστορία τα κατατάσσει ως τις δύο μεγαλύτερες ιδεολογικές πληγές στο σώμα της Ευρώπης. Ο απολογισμός των θηριωδιών των δύο καθεστώτων αποτελεί ύβριν όταν ακόμα υπάρχουν θύματα των ακραίων ιδεολογιών εν ζωή». Στην ίδια κατεύθυνση με τη ΝΔ τοποθετήθηκε και ο αξιότιμος πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος μέσω facebook.  

Έχουμε γραψει πολλές φορές για τον ωμό και ραφιναρισμένο αντικομμουνισμό, που επιχειρείται χυδαία και με ανιστόρητο τρόπο, για να καλυφθεί η ουσία: Πως ο φασισμός και ο ναζισμός είναι γεννήματα του καπιταλιστικού συστήματος. Οι φασίστες, τα φασιστόμουτρα και οι λοιποί συγγενείς δεν κάνουν «αθώα» κριτική στη Σοβιετική Ένωση. Παραχαράσσουν την ιστορία για χτυπήσουν και την ελπίδα για την κοινωνική απελευθέρωση από το σάπιο σύστημα τους. 

Προς το παρόν αυτά τα λίγα, μαζί με δύο φωτογραφίες που δείχνουν τη «σχέση» των κομμουνιστων με το ναζισμο (αριστερά) και τη σχέση των φασιστόμουτρων και των υπόλοιπων συγγενών (δεξιά). 

***



αναδημοσίευση από imerodromos.gr

Hταν 3 Ιανουαρίου 1990, αργά το βράδυ και ενώ οι διάδρομοι της Βουλής ήσαν σχεδόν άδειοι, στο γραφείο του πρωθυπουργού της οικουμενικής κυβέρνησης Καθηγητή Ξενοφώντα Ζολώτα επικρατούσε μια απίστευτη ένταση και υπερκινητικότητα. Το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών (Κωνστ. Μητσοτάκης, Ανδρέας Παπανδρέου, Χαρίλαος Φλωράκης - πρόεδρος Συνασπισμού της Αριστεράς) δεν ενέκρινε το έκτακτο σχέδιο 10 σημείων που πρότεινε ο κ. Καθηγητής και η χώρα κινδύνευε με άμεση χρεοκοπία και στάση πληρωμών.
 

Το ήξεραν ή το υποψιάζονταν ελάχιστοι και η καθημερινότητα στην χειμωνιάτικη Αθήνα ήταν απολύτως ομαλή παρά τις γνωστές και οικείες έντονες πολιτικές αντιπαραθέσεις. Άλλωστε παντού στον δυτικό κόσμο η πτώση του τείχους του Βερολίνου, η διάλυση του υπαρκτού σοσιαλισμού και το άνοιγμα των βόρειων συνόρων της χώρας είχαν προκαλέσει μια γενικευμένη αίσθηση αισιοδοξίας.
 
Στην Ελλάδα είχαν προηγηθεί δύο εκλογικές αναμετρήσεις με την πρώτη να οδηγεί στην συγκρότηση της κυβέρνησης Τζαννετάκη με συνεργασία ΝΔ-Συνασπισμού και η δεύτερη στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα. Ήταν μια κυβέρνηση γέφυρα που θα οδηγούσε την χώρα ομαλά στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση μέσα όμως από ένα σχέδιο συναινετικής Εθνικής Ανασυγκρότησης που θα οδηγούσε τη χώρα σε μια νέα πορεία. Γι’αυτό ο Ζολώτας αποφάσισε ως πρωθυπουργός να συγκροτήσει την περίφημη τότε άγνωστη σήμερα Επιτροπή Αγγελόπουλου (Άγγελος Αγγελόπουλος, Καθηγητής Οικονομίας, νεανικός φίλος του Ξ. Ζολώτα, υπουργός της «Κυβέρνησης του  Βουνού» ΠΕΕΑ και της Κυβέρνησης Εθν. Ενότητας τον Οκτώβριο Δεκέμβριο 1944).
 
Στόχος του ήταν να πείσει επιτέλους όλα τα πολιτικά κόμματα να συμφωνήσουν σε ένα ελάχιστο κοινό πρόγραμμα που συμπύκνωνε την έμμονη ιδέα του Καθηγητή από το 1924, όταν έγινε - ο νεότερος στη ιστορία - Καθηγητής Οικονομικών. Νομισματική σταθερότητα μαζί με γρήγορη οικονομική ανάπτυξη και εκβιομηχάνιση. Κάτι που το κατόρθωσε προσωρινά ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας την περίοδο 1955-1967, όταν η Ελλάδα σημείωσε ποσοστά ανάπτυξης του ΑΕΠ με τον «ιαπωνικό» ρυθμό  του 6-7% ετησίως. Σε στενή συνεργασία και με την υποστήριξη του Κων. Καραμανλή που έγινε πρωθυπουργός το 1955, προώθησε ένα επιτυχημένο μείγμα κρατικής παρέμβασης και αγοράς που μόνον η Ιαπωνία και η Νότιος Κορέα κατόρθωσαν να επιτύχουν.
 
Αυτό ήταν το όραμα Ζολώτα. Βιομηχανία τύπου Νότιας Κορέας (το 1960 ήταν φτωχότερη από την Ελλάδα) δημοκρατία αναπτυγμένης χώρας και στόχευση στην καρδιά της Ευρώπης. Αν και δεν εξέφραζε ποτέ ανοικτά τις πολιτικές του προτιμήσεις και τηρούσε με θρησκευτική ευλάβεια την αμερόληπτη ουδετερότητα που του επέβαλλε η θέση του ως Διοικητή της ΤτΕ και ο δυναμικά μειλίχιος χαρακτήρας του, δεν ανήκε ποτέ στην Δεξιά Παράταξη. Ήταν πάντοτε ένας κεντρώος της σύνθεσης.
 
Έκανα αυτή την παρενθετική παρέμβαση του κεντρικού αφηγηματικού νήματος του άρθρου για τρεις λόγους. Ο πρώτος είναι η εξαιρετική έκθεση για το έργο και την ζωή του Ξενοφώντα Ζολώτα που εγκαινιάστηκε προχθές στο νέο κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) στην οδό Αμερικής και θα διαρκέσει αρκετούς μήνες. Προτείνω σε όλους και ιδίως στους νεότερους που μάλλον δεν ξέρουν καν της ύπαρξή του να την επισκεφτούν. Πρόκειται για τον μεγαλύτερο Έλληνα οικονομολόγο και - για μένα - τον πιο συνειδητό Έλληνα πρωθυπουργό που προσέγγισε την έννοια του «Δημόσιου Συμφέροντος» περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.
 
Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει και αυτός με την επικαιρότητα των πιο σκληρών πλευρών της ιστορίας μας.  Με αφορμή τα 70 χρόνια από τα Δεκεμβριανά του 1944 και την συζήτηση που άνοιξε θα πρέπει να εξεταστεί και η προσπάθεια ενός τρίτου, σοσιαλιστικού και δημοκρατικού πόλου που συνετρίβη πρόωρα μέσα στην μέγγενη του εμφύλιου πολέμου που ακολούθησε. Άλλωστε ο Ξεν. Ζολώτας θεωρούσε ιδανικό οικονομικό σύστημα και για την Ελλάδα – με σταδιακά βήματα και εφόσον το επέτρεπαν οι συνθήκες – τον «Δημιουργικό Σοσιαλισμό» (βλέπε βιβλίο του με τον ίδιο τίτλο το 1943) που θα ήταν μια σύνθεση φιλελεύθερης (όχι αρρύθμιστης ή όπως λέμε σήμερα νεοφιλελεύθερης) αγοράς με ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος και γι’αυτό μαζί με τον Άγγελο Αγγελόπουλο ίδρυσαν κατά την διάρκεια της Κατοχής το 1942 τον όμιλο Σοσιαλιστική Ένωση (στην οποία από πρόταση της Ιωάννας Τσάτσου συμμετείχε για λίγο και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής).
 
Ο τρίτος λόγος και πιο σημαντικός ακολουθεί. Ας ξαναγυρίσουμε  λοιπόν στην αρχή της ιστορίας.
 
«Είναι καλοί άνθρωποι αλλά είναι άρπαγες του κράτους»
 
Όταν στις 23 Νοεμβρίου 1989 ο Καθηγητής Ζολώτας ανέλαβε  ύστερα από ομόφωνα πρόταση των κομμάτων την πρωθυπουργία της οικουμενικής Κυβέρνησης, τα οικονομικά στοιχεία που του δόθηκαν ήταν από ασαφή έως θολά. Σίγουρα πολύ χειρότερα απ' ότι του είχαν ειπωθεί. Είχε προηγηθεί η τρίμηνη θητεία της κυβέρνησης Τζαννετάκη, ένα καθεστώς ημικυβερνησίας. Υπουργός Οικονομικών ήταν ο Αντ. Σαμαράς με βασική καινοτομία της υπουργίας του την εισαγωγή των αφορολόγητων κόκκινων πινακίδων αυτοκινήτων ΑΜΟ που πλημμύρισαν τη χώρα, παρότι προορίζονταν αρχικά για τους εργαζόμενους στο εξωτερικό (βλ άρθρο ΑΔ Παπαγιαννίδη στον Οικ. Ταχυδρόμο Σεπτ 1999). Μεταπήδησε στην συνέχεια και στην οικουμενική ως υπουργός Εξωτερικών. Την ίδια θέση διατήρησε και στην κυβέρνηση Μητσοτάκη που ήλθε στην εξουσία τον Απρίλιο του 1990, όταν έγινε ο «μοιραίος» άνθρωπος για την εμπλοκή στο Σκοπιανό αλλά και για την πτώση της κυβέρνησης της ΝΔ το 1993. Και μετά ήλθε πάλι στην εξουσία ο ΑΓ Παπανδρέου και πάλι τα γνωστά. Στην Ελλάδα ένας κλειστός αριθμός ατόμων επανέρχονται εναλλάξ στην εξουσία.
 
Γενικά η κυβέρνηση Τζαννετάκη - όπως και όλες οι προηγουμένως -  δεν παρέδωσε τίποτα. Όταν ο πρωθυπουργός μου ζήτησε να βρω τα αρχεία αποφάσεων και ομιλιών για να τα συμβουλευτεί, οι δέκα, προϋπάρχουσες, κυρίες γραμματείς του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού - «τρελάθηκα» με τον αριθμό - με κοίταξαν με απορία. «Ποια αρχεία, δεν υπάρχουν αρχεία» μου είπε η προϊσταμένη. «Τα παίρνουν όλα οι Πρωθυπουργοί στο σπίτι τους». Τρελάθηκα για δεύτερη φορά αλλά όπως αποδείχτηκε ήμουν απλά στον πρόλογο. (Τελικά το 2002 ψηφίσθηκε νόμος για τα Αρχεία του Πρωθυπουργού με πρωτοβουλία του καθηγητή Γιώργου Παπαδημητρίου, νομικού συμβούλου επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη, αλλά μάλλον δεν εφαρμόζεται πλήρως ακόμη. Ίσως το 2050). Όταν  μετέφερα το νέο στον Καθηγητή Ζολώτα, παρότι τυπικά το θέμα ήταν ήσσονος σημασίας για την εποχή, εξερράγη. «Είμαι 86 ετών. Έχω γράψει  40 βιβλία αλλά μόνο τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω τις βαθιές παθογένειες της χώρας. Είναι θαύμα που επιβιώνει αυτό το κράτος» Και ήταν μόνο  η αρχή.
 
Στις 3 Ιανουαρίου του 1990 η κατάσταση στα δημοσιονομικά πράγματα έτεινε να γίνει απελπιστική. Το ΑΕΠ της χώρας σε ευρώ ήταν περίπου στα 70 δις (σήμερα είναι 184 δις) ενώ το Δημόσιο χρέος ακόμη ήταν μόνο στο 70% με ραγδαία όμως αυξητική τάση (σήμερα είναι ως γνωστόν στο 176% του ΑΕΠ). Ο πληθωρισμός γύρω στο 15% (σήμερα έχουμε αρνητικό πληθωρισμό ή αποπληθωρισμό) τα επιτόκια εσωτερικού στο 24% το δημόσιο έλλειμμα κτύπαγε το 13% (όπως το 2009) και περίπου στο 10-12% ήταν το έλλειμμα του εξωτερικού ισοζυγίου πληρωμών. Είχαν αρχίσει σταδιακά εξαγωγές κεφαλαίων με ταξίδια στην Ελβετία κα το κυριότερο κινδυνεύαμε με αθέτηση  διεθνών πληρωμών και με μη πληρωμή μισθών και συντάξεων. Ουσιαστικά υπήρχε διορία 2 ή 3 ήμερών πριν το πρόβλημα πάρει μεγάλες διαστάσεις και υπήρχε ο άμεσος κίνδυνος γενικευμένης ανησυχίας των πολιτών για την «υγεία» και την ισοτιμία της δραχμής. (Αποκτήσαμε τελικά το 2001 το ευρώ αλλά ήδη είχαν ξεπροβάλλει τα τρία περίφημα κριτήρια του Μάαστριχτ που θεσπίστηκαν το 1993.)
 
Με δεδομένη την άρνηση των τριών πολιτικών αρχηγών να συναινέσουν στα 10 έκτακτα μέτρα Ζολώτα, το μόνο που έμενε ήταν η έκτακτη σύναψη Syndicated Loan από Διεθνείς Τράπεζες (η αγορά Ομολόγων δεν ήταν τότε πολύ αναπτυγμένη). Πράγμα ιδιαιτέρως δύσκολο να πραγματοποιηθεί σε ένα λογικό και μη αστρονομικό επιτόκιο.
 
Όταν μπήκα στο γραφείo του καθηγητή Ζολώτα στο ισόγειο της Βουλής, τον είδα για μια και μόνη φορά στην 18χρονης γνωριμίας μας (τον γνώρισα το 1986 όταν έκανα μαζί του μια συνέντευξη εφ’όλης της ύλης για τα 70 χρόνια του ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ) να κάθεται «σε αναμμένα κάρβουνα».  Είχε μπροστά του δυο μεγάλα καλογραμμένα λογιστικά φύλλα κάτι σαν έσοδα - έξοδα υποχρεώσεις του κράτους και δίπλα κράταγε σημειώσεις με συνεχείς αναπροσαρμογές. Είχε έρθει για δεύτερη φορά ένας παλιός μαθητής του από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους με άλλα δυο λογιστικά τεφτέρια υπό μάλης. Τηλεφώνησε στον από χρόνια στενότερο συνεργάτη του Ν.Α. από την Τράπεζα της Ελλάδας «Μόνο σε αυτούς του δύο έχω εμπιστοσύνη για την αξιοπιστία των στοιχείων. Είναι οι μόνοι που δεν μου πασάρουν "αλλοιωμένα" στοιχεία για τις πραγματικές υποχρεώσεις του κράτους». «Μα κύριε Καθηγητά του αντέτεινα αυτά δεν είναι επίσημα στοιχεία. Είστε Πρωθυπουργός της χώρας θα έπρεπε να είχατε σε πέντε λεπτά τα πραγματικά μεγέθη του Κράτους».
 
«Παιδί μου, είπε (προσφιλής προσφώνηση του Καθηγητή στους στενούς του συνεργάτες ανεξαρτήτως ηλικίας) δεν υπάρχει πλέον ενιαίο κράτος στην Ελλάδα. Το κράτος είναι κάτι σαν αδειανό πουκάμισο για τα μάτια του κόσμου. Γνωρίζω από παλιά τον Ανδρέα και τον Μητσοτάκη και είναι καλοί άνθρωποι ως άτομα. Αλλά με τα κόμματά τους έχουν γίνει άρπαγες του κράτους που το λαφυραγωγούν εναλλάξ. Έχουν φτιάξει δύο παράλληλους κομματικούς μηχανισμούς υποκαθιστώντας το επίσημο κράτος. Συγκρούονται αδυσώπητα αλλά ξέρουν ότι είναι μια ο ένας μια ο άλλος. Και κρατάνε τις κρίσιμες πληροφορίες μόνο για τον εαυτό τους.  Οι της ΝΔ δραματοποιούν τα στοιχεία προς το χειρότερο γιατί θέλουν άμεσα εκλογές, οι του ΠΑΣΟΚ κάνουν το ακριβώς αντίθετο γιατί δεν θέλουν τώρα εκλογές και είναι ικανοί μέσα στην αδιάφορη ανευθυνότητά τους να καταγγέλλουν ο ένας τον άλλο δημοσίως και να εκθέτουν τη χώρα διεθνώς. Να το θυμάσαι ότι αυτό οι δύο σε πέντε σε δέκα ίσως και λίγο περισσότερα χρόνια θα χρεοκοπήσουν την Ελλάδα».
 
«Το δράμα», συνέχισε «η τραγωδία είναι ότι αυτός που είναι ο πιο λογικός αυτός που με στηρίζει περισσότερο στο Συμβούλιο Αρχηγών που είναι αυτός που έχουμε τις μεγαλύτερες διαφορές. Ο Χαρίλαος Φλωράκης ίσως επειδή έζησε την άγρια εποχή του εμφύλιου δείχνει την μεγαλύτερη ευαισθησία για την κρισιμότητα της κατάστασης. Αλλά και αυτός δεν μπορεί να τα πει δημοσίως. Τις προάλλες μου είπε: «Ξενοφώντα αν σε στηρίξω δημοσίως θα με φάνε οι δικοί μου». Ίσως τελικά να μας σώσει η Ευρώπη με τις νέες Συνθήκες αλλά με διαλυμένο και αρπακτικό κράτος η ιδιωτική οικονομία θα μείνει απροστάτευτη και θα καταστραφεί μέσα στον θυελλώδη ανταγωνισμό».
 
Συγκρουσιακή λαφυραγώγηση εναλλάξ και ΜΝΗΜΟΝΙΟ
 
Σοφά, προφητικά λόγια ενός ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ  Έλληνα που δυστυχώς αποδείχτηκαν στο σύνολο τους αληθινά. Δεκατέσσερα χρόνια μετά, το 2004 ο Γ. Αλογοσκούφης καταγγέλλει ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή την προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ότι έκρυβε ελλείμματα κάτω από το χαλί. Πρώτη διεθνής δυσφήμηση της χώρας. Το 2009 ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου καταγγέλλει τον Γ Αλογοσκούφη (και  Γ Παπαθανασίου) ότι και αυτοί με την σειρά τους έκρυβαν το κολοσσιαία δημόσιο έλλειμμα στο 13,5% του ΑΕΠ. Τα στοιχεία ήσαν αληθινά αλλά πρέπει να δούμε τον «φαύλο κύκλο» και των δυο μαζί στο ίδιο πλαίσιο. Είναι οι δυο όψεις της ίδιας συγκρουσιακής λαφυραγώγησης του κράτους εναλλάξ που έλεγε κι ο καθηγητής Ζολώτας. Δεύτερη διεθνής δυσφήμηση της χώρας. Μετά πανικός, μερική χρεοκοπία, αποκλεισμός από τις αγορές, ΜΝΗΜΟΝΙΟ. Όσοι έζησαν από κοντά και μέσα στο εσωτερικό της τότε κεντρικής εξουσίας περιγράφουν μια εικόνα απίστευτης σύγχυσης, πρωτοφανούς ερασιτεχνισμού και τσαπατσουλιάς και δυστυχώς δεν υπήρχε ένας Ζολώτας με μαεστρικές κινήσεις να σώσει την χώρα όπως το έκανε το 1990.
 
Ο Α Σαμαράς και η ΝΔ ήταν κατά του Μνημονίου μέχρι το 2012. Μετά ανέλαβε την εξουσία μαζί με το ΠΑΣΟΚ και έγινε υπέρ αναφανδόν. Συνεχίσθηκε η ίδια παράλογη υφεσιακή περιοριστική πολιτική σε καθεστώς αποπληθωρισμού που στραγγάλισε την ιδιωτική οικονομία και η οποία είναι ομόρροπη μόνο με τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντά της Γερμανίας και των χωρών του Βορρά. Ακολούθησαν θυελλώδεις, σπασμωδικές δήθεν «αλλαγές», μαζική περικοπή εισοδημάτων και υπερφορολόγηση που αφορούσαν μόνον τους «πολλούς άλλους», αλλά όχι το κομματικό τους δυναμικό μαζί με τις οικογένειές τους. Σύμφωνα με ορισμένες αδημοσίευτες έρευνες, το ποσοστό ανεργίας τους ανέρχεται μόνο στο 4-5% ενώ το συνολικό είναι 27%.
 
Αυτό φαίνεται λογικό γιατί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (περίπου 6000 στελέχη και 150.000 μέλη) έχουν γίνει τα τελευταία 20 χρόνια αποκλειστικοί «ιδιοκτήτες» του ελληνικού κράτους.  Έχουν «αποικιοποιήσει» το κράτος.  Σε συνδυασμό με προσωρινά ευνοϊκές γι αυτούς ευρωπαϊκές συμμαχίες και μαζί με το 20% των πιο πλούσιων Ελλήνων που έχουν πληγεί λίγο η καθόλου από την κρίση είχαν συγκροτήσει ένα σκληρό μπλοκ εξουσίας που μοιάζει με στάσιμη ολιγαρχία και ελέγχει το σύνολο σχεδόν των επικοινωνιακών διαύλων της χώρας. Αποτελούν ένα είδος «vested interests» (καθεστωτικά συμφέροντα) που υπονομεύουν την παραγωγικότητα του κράτους, την κοινωνική κινητικότητα και την επιχειρηματική ανανέωση. Γιατί να δουλέψει κάποιος περισσότερο και πιο παραγωγικά όταν ξέρει ότι ο κομματικός θα πάρει όλα τα εύσημα  και τις θέσεις έτσι κι αλλιώς; Γιατί να δεχτεί κάποιος αξιολόγηση όταν ξέρει ότι την αξιολόγηση την ελέγχει ο μηχανισμός ΝΔ - ΠΑΣΟΚ;
 
Η Ελληνική Δημοκρατία που δημιουργήθηκε με τόσες προσδοκίες το 1974 πρέπει να βρει με άψογες δημοκρατικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες ένα τρόπο να απελευθερώσει το Ελληνικό κράτος από την «αποκλειστική ιδιοκτησία» τους προσπαθώντας επιτέλους να του δώσει δίκαιες «απρόσωπες» δομές σε κοινό κτήμα έτσι ώστε κανένας να μην μπορεί να γίνει μόνιμα αποκλειστικός κυρίαρχος. Ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος στην καρδιά του πρέπει να παραμένει πάντοτε ένας «κενός χώρος» με προσωρινή καθοδήγηση αυτών που επιλέγουν οι πολίτες. Χωρίς να είναι ιδιοκτησία κανενός. Αυτή είναι η μία και μόνη κεφαλαιώδης «Διαρθρωτική Αλλαγή» η  πιο σημαντική μεταρρύθμιση που πρέπει να γίνει και είναι πολύ πιο σημαντική από οποιαδήποτε εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ για τις επιμέρους αγορές ή την ασφαλιστική μεταρρύθμιση των ταμείων.
 
Για να κλείσουμε εαυτό το μακροσκελές και βιωματικό άρθρο που είναι αφιερωμένο στα 10 χρόνια από το θάνατο του Καθηγητή Ζολώτα (πέθανε πλήρης ημερών το 2004 σε ηλικία 100 ετών) να πούμε ότι την 3 Ιανουαρίου 1990 μέσα σε λίγες ώρες με απανωτές, συντονισμένες κινήσεις ο πρωθυπουργός Ζολώτας έσωσε την χώρα από μια άτακτη   χρεοκοπία. Με τηλεφωνικές επικοινωνίες με 3 κεντρικούς τραπεζίτες, τον Ζακ Ντελόρ, τον Μίνω Ζομπανάκη και ιδίως με τον τότε Διοικητή της ΤτΕ Γ. Χαλικιά για την αποτροπή οποιασδήποτε ανησυχίας του κοινού για την δραχμή και την κινητοποίηση του προσωπικού με εποπτεία των τραπεζών (τότε δεν υπήρχαν online συστήματα και πολλά ΑΤΜ) και ιδίως  με την σύναψη δολλαριακού δάνειου με το υψηλό επιτόκιο 10,4% (πληρώσαμε παραπάνω αλλά σώθηκε προσωρινά η χώρα) η απειλή χρεοκοπίας απεχώρησε από το προσκήνιο.
 
Οι εκλογές έγιναν ομαλά στις 8 Απριλίου 1990 και εξελέγη πρωθυπουργός ο Κων Μητσοτάκης. Εκείνη την ημέρα αφού ψήφισε στο εκλογικό κέντρο κοντά στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου κάτσαμε σε ένα καφενεδάκι για έναν ήρεμο καφέ. Ήταν εύθυμος, σφύριζε με τον δικό του μελωδικό σκοπό, κάπνισε το καθιερωμένο τσιγάρο Benson Royal των 100 εκατοστών με τον καφέ - χωρίς ποτέ να κατεβάζει τον καπνό - σχολίαζε και συζήταγε με δεκάδες θαμώνες που του μιλούσαν με σεβασμό. Ήταν 87 ετών και ένιωθε πενηντάρης. «Έκανα το καθήκον μου και παρέδωσα την χώρα χωρίς κανένα επιπλέον πρόβλημα. Θα μπορούσα να κάνω πολλά ακόμη αν με άφηναν και αν είχα χρόνο. Αλλά αυτός ο Μητσοτάκης βιαζότανε να πάρει την εξουσία και απέσυρε τους υπουργούς του πρόωρα. Τι να κάνουμε αυτά έχει η ζωή και  η πολιτική. Αλλά μην ξεχάσεις ότι σου είπα την πρώτη ημέρα που σε διόρισα στο γραφείο μου. Ό,τι είδες, ό,τι ακούσεις, ό,τι σου είπα θα τα ξεχάσεις. Τουλάχιστον για 20 χρόνια. Έως τότε θα έχουμε ίσως διορθωθεί και άλλωστε μάλλον και οι τέσσερις μας στο Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών θα έχουμε αποδημήσει εις Κύριον».
 
Μόνο μια αστοχία πρόβλεψης. Ο Κων. Μητσοτάκης ζει και βασιλεύει κα είναι πλέον ο μόνος εν ζωή πολύπειρος πρώην πρωθυπουργός. Λίγα χρόνια μετά  ρώτησα τον Κων. Μητσοτάκη ποια είναι η γνώμη του για τον Ξενοφώντα Ζολώτα. «Ο Ξενοφών Ζολώτας είναι ένας πεπεισμένος κρατιστής. Γι’αυτό διαφωνούσαμε τόσο συχνά». Ναι αλλά τι είδους κρατιστής; ¨Ένα τέτοιο δημιουργικό κρατιστή με μετριοπαθείς φιλελεύθερες απόψεις και πίστη στον δημιουργικό Σοσιαλισμό που συνδυάζει το κράτος με την αγορά και την επιχειρηματική καινοτομία μάλλον χρειάζεται ακόμη και σήμερα η χώρα, 110 χρόνια μετά τη γέννησή του.
 
Περικλής Βασιλόπουλος
 
Δημοσιογράφος, Αντιπρόεδρος της Ένωσης Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ. Διατέλεσε Διευθυντής του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα (1989-90)





Πηγή tvxs.gr

Για «πελατειακό», «τριτοκοσμικό» και «αναχρονιστικό» βέτο του Υπουργού έκανε λόγο ο πρώην Υπουργός και νυν Τομεάρχης Εργασίας της Νέας Δημοκρατίας, Γιάννης Βρούτσης σε συνέντευξη που παραχώρησε στο ραδιόφωνο της ΕΡΤopen 106.7 κάνοντας λόγο για «αριστερές αντιλήψεις που μας οδήγησαν εδώ πέρα». «Η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου έχει το προνόμιο της προπαγάνδας και της αλλοίωσης της αλήθειας. Είμαι εναντίον και εγώ και η Ν.Δ. των ομαδικών απολύσεων. Άλλωστε αυτό αποδεικνύεται στο ότι παρότι το Δ.Ν.Τ. και συνολικά η Τρόικα τότε επέμενε για ομαδικές απολύσεις, για πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων ή αύξηση του ποσοστού των ομαδικών απολύσεων, εγώ προσωπικά ως Υπουργός και η παράταξή μου η Ν.Δ. δεν το έκανε πράξη γιατί δεν το πίστευε και δεν το ήθελε. Τι κάναμε όμως; Την ίδια στιγμή υπήρχε μια διάταξη στο νόμο 1387/83 που επί 34 χρόνια δηλητηρίασε την ελληνική οικονομία, έκλεινε χιλιάδες επιχειρήσεις, μία αντεργατική διάταξη που έδιωξε χιλιάδες εργαζόμενους από τις θέσεις δουλειάς τους και χάθηκαν χιλιάδες θέσεις εργασίας. Είναι το περίφημο, πελατειακό, τριτοκοσμικό, αναχρονιστικό βέτο του Υπουργού. Σκεφτείτε ότι ένας υπουργός μπορεί και το έκανε επί 34 χρόνια να αποφασίζει με επιχειρηματικούς όρους. Ποιος επιχειρηματίας θα έρθει στην Ελλάδα να κάνει μία επένδυση, όταν σε μια επένδυση κάνεις και τις μακροπρόθεσμες προβλέψεις σου και θα πει ότι θα είναι ο Σκουρλέτης υπουργός ή ο Κατρούγκαλος και αν βρεθεί σε μια δύσκολη κατάσταση, ο Σκουρλέτης θα αποφασίσει για το τι θα κάνω εγώ στην επιχείρηση μου» για να συμπληρώσει στην συνέχεια ότι «αυτές οι αριστερές αντιλήψεις μας οδήγησαν εδώ πέρα. Λοιπόν αυτό (σ.σ. το υπουργικό βέτο) το έβγαλα, δεν υπάρχει πλέον, φτιάξαμε ένα σύγχρονο πλαίσιο και η κα Αχτσιόγλου και ο κ. Κατρούγκαλος το επανέφεραν και τώρα τι γίνεται; Τώρα με την γκάφα που κάνανε θα οδηγήσουν την ελληνική κυβέρνηση και την Ελλάδα στην απελευθέρωση των απολύσεων ή στην αύξηση του ποσοστού, κάτι το οποίο ο Βρούτσης και η Ν.Δ. το είχαν αποφύγει.»

Κληθείς να πάρει θέση για το θέμα της επαναφοράς των συλλογικών διαπραγματεύσεων, ο Τομεάρχης Εργασίας της Ν.Δ. επέρριψε ευθύνες στην Κυβέρνηση για την μη επαναφορά τους δηλώνοντας ότι «για την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων τα έχουμε πει. Ότι υπάρχει στον νόμο 4173, ψηφισμένος νόμος, ο οποίος επαναφέρει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις στη βάση της συζήτησης των κοινωνικών εταίρων αλλά η Κυβέρνηση δεν μπήκε στον κόπο ούτε να τον διαβάσει ούτε να ασχοληθεί με αυτόν».

Σχετικά με το ζήτημα της υπερίσχυσης των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών, ο Γιάννης Βρούτσης αφού τόνισε ότι «αυτό συνέβη πριν γίνουμε εμείς κυβέρνηση, πριν το 2012» διερωτήθηκε στη συνέχεια γιατί δεν το αλλάζει αυτό η Κυβέρνηση κατηγορώντας την για «ορισμό υποκρισίας και λαϊκισμού» καθώς «εξαπάτησε τους εργαζόμενους και είπε ‘ότι την επόμενη μέρα δεν θα υπάρχει μερική απασχόληση, δεν θα υπάρχουν ευέλικτες μορφές απασχόλησης» ενώ αντίθετα όπως είπε επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ συνέβη «τα δύο τελευταία χρόνια η μεγαλύτερη αρνητική ιστορική ανατροπή στην αγορά εργασίας εναντίον των εργαζομένων. Ταπεινώθηκαν οι εργαζόμενοι. Λύγισε η αγορά εργασίας και για πρώτη φορά έχουμε το ιστορικό, τα δύο χρόνια ΣΥΡΙΖΑ με υπογραφή ΣΥΡΙΖΑ, ευέλικτες μορφές κυρίαρχες, έξι στους δέκα με ευέλικτες μορφές».



Στο ερώτημα εάν η Ν.Δ. θα προχωρήσει σε περιστολή κρατικών δαπανών και εάν σε αυτό περιλαμβάνονται και απολύσεις ο Τομεάρχης Εργασίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης δήλωσε ότι «η περιστολή δαπανών, βεβαίως, όπου υπάρχει λίπος στο κράτος, σε κρατικοδίαιτους που συνεχώς διορίζονται, σε αυξήσεις που έρχονται στον δημόσιο τομέα, αυτό δεν μπορούμε να το δώσουμε, την αύξηση των δημοσίων υπαλλήλων, το είπαμε αυτό» για να συμπληρώσει συνεχίζοντας ότι «το θέμα των απολύσεων που είναι ένα ζήτημα το οποίο προσπαθεί ο ΣΥΡΙΖΑ να μας κωλύσει. Ούτε μια απόλυση με εξαίρεση το αυτονόητο, όπου υπάρχουν πλαστά πτυχία, όπου υπάρχουν διαπιστωμένες παραβάσεις του Κώδικα Λειτουργίας των δημοσίων υπαλλήλων, του όρκου που έδωσαν, βεβαίως, εκεί θα υπάρχει απόλυση άμεσα, δεν το συζητάμε».

Κλείνοντας, ο Γιάννης Βρούτσης κληθείς να απαντήσει εάν η αξιωματική αντιπολίτευση θεωρεί ότι η αξιολόγηση πρέπει να κλείσει με κάθε κόστος και εάν υπάρχουν περιθώρια διαμόρφωσης μιας εθνικής γραμμής στα βασικά μέτωπα της διαπραγμάτευσης, αφού εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση κατά της Κυβέρνησης την οποία χαρακτήρισε «ομάδα εγωιστών η οποία έχει γαντζωθεί από την εξουσία», χαρακτήρισε τα μέτρα «δύσκολα, άδικα και αχρείαστα» επισημαίνοντας ωστόσο ότι δεν διαπραγματεύεται η Ν.Δ., ότι «δεν είναι μέρος της ταπεινωτικής αυτής διαδικασίας που ακολουθεί η χώρα μου». «Η Ν.Δ. κυβερνάει και μας ρωτάει τι θα κάνουμε εμείς ο ΣΥΡΙΖΑ; Αυτά ούτε στις πιο προπαγανδιστικές κυβερνήσεις, στα πιο αυταρχικά καθεστώτα δεν συμβαίνουν και συμβαίνουν στη χώρα!» για να καταλήξει πως «και να υπογράψουν τα μέτρα, πάλι πρέπει να πάμε σε εκλογές».



Ακούστε τη συνέντευξη ΕΔΩ:

https://www.youtube.com/watch?v=mQQf8kUZquM&feature=youtu.be

 

 

Κάθε Τρίτη και Πέμπτη, στις 8:00 το πρωί, η ΕΡΤopen 106.7 και ο Δημήτρης Παναγούλης σας ενημερώνουν για ό,τι συμβαίνει στην πολιτική και την κοινωνία. Αυτή την Πέμπτη, τηλεφωνικά ο πρώην Υπουργός και νυν Τομεάρχης Εργασίας της Νεάς Δημοκρατίας, Γιάννης Βρούτσης.

Κάθε Τρίτη και Πέμπτη, στις 8:00 το πρωί, η ΕΡΤopen και ο Δημήτρης Παναγούλης στους 106.7 στα FM ή διαδικτυακά στην ιστοσελίδα www.ertopen.com σας ενημερώνουν για ό,τι συμβαίνει στην πολιτική και την κοινωνία.

Αυτή την Τρίτη τηλεφωνικά, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας, Νίκος Δένδιας.

Σπύρος Αντωνίου

Με τις δημόσιες κόντρες μεταξύ των τεσσάρων υποψηφίων και τα χτυπήματα στον παρασκηνιακό πόλεμο να μαίνονται, η ΝΔ ετοιμάζεται για τις εκλογές ανάδειξης του νέου αρχηγού της, την ερχόμενη Κυριακή.

Μετά το φιάσκο του Νοέμβρη και τις αβέβαιες προβλέψεις για τον αριθμό των ψηφοφόρων που θα πάρουν μέρος στη διαδικασία, οι εκτιμήσεις για το αποτέλεσμα και το αν θα γίνει δεύτερος γύρος, ποικίλουν.

Οι εσωτερικές διεργασίες πολλαπλασιάζονται, τα «Καραμανλόμετρα» έχουν πάρει φωτιά, ενώ οι επιτυχίες των Σαρκοζί-Λεπέν στη Γαλλία έχουν ενισχύσει τις φυγόκεντρες τάσεις προς τη δημιουργία μια σκληρής Δεξιάς, μέσα από τα «σπλάχνα» της ΝΔ.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα δύο βασικά στρατόπεδα στο εσωτερικό της Δεξιάς, είναι πλέον ξεκάθαρα και η λέξη «διάσπαση» κυκλοφορεί ανοιχτά στη Συγγρού. Με δεδομένη την πίστη όλων στη ΝΔ στον νεοφιλελευθερισμό (με «λαϊκό» μείγμα ή όχι, με «μεσαίο» ή «ακραίο» αυταρχισμό ως μέθοδο διακυβέρνησης), διαχωριστική γραμμή της αναμέτρησης, αναδεικνύεται η συνεργασία ή μη με τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ.

Καραμανλής
Η επιβεβαίωση του Θ. Ρουσόπουλου για επαφές Τσίπρα-Καραμανλή και του Ε. Στυλιανίδη (εκ των στενότερων συνομιλητών του Κώστα Καραμανλή και πιθανότατα νέο γραμματέα του κόμματος, σε περίπτωση εκλογής του Βαγγέλα) πώς βρίσκεται σε ανοιχτή επικοινωνία με το Μαξίμου, όξυνε ακόμα περισσότερο την αντιπαράθεση. Η κόντρα του προέδρου της ΟΝΝΕΔ-Ιωαννίδη με τον Άδωνι, «για τα μάτια» του Λ. Λαζόπουλου («του μεγαλύτερου προπαγανδιστή του ΣΥΡΙΖΑ», όπως ουρλιάζει ο ακροδεξιός υποψήφιος που συνομιλεί με τον Σαμαρά), είναι τυπικό δείγμα της σύγκρουσης που μαίνεται στο εσωτερικό της ΝΔ, με αιτία τον «πολιτικό εναγκαλισμό» των «καραμανλικών» με την πρωθυπουργική ομάδα.

Η πρόσφατη δήλωση του αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης Δ. Παπαγγελόπουλου, ο οποίος χαρακτήρισε «Εθνάρχη» τον Τσίπρα, υποστηρίζοντας ακόμα πως μαζί με τους Παυλόπουλο και Καραμανλή αποτελούν «εγγύηση για την καλή λειτουργία της δημοκρατίας», δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών. Το περιβάλλον Τσίπρα και οι «καραμανλικοί» δουλεύουν στην κατεύθυνση της «εθνικής ενότητας» ή έστω μιας στενής συνεργασίας σε κρίσιμα ζητήματα (όπως π.χ. η διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης και τα υπόλοιπα βάρβαρα μνημονιακά μέτρα), με σκοπό τη σταθεροποίηση του ελληνικού καπιταλισμού. Αντίληψη που φυσικά διαπερνά όλες τις επιλογές της κυβέρνησης, μέχρι σήμερα: συγκυβέρνηση με Καμμένο, Παυλόπουλος για ΠτΔ, Συμβούλια Πολιτικών Αρχηγών, γέφυρες προς τμήματα της άρχουσας τάξης στο εσωτερικό και το εξωτερικό, στενές σχέσεις με την Εκκλησία.

«Θεωρώ μεγάλη μου τιμή το ότι φαίνεται ότι με στηρίζει ο κ. Καραμανλής», δηλώνει καθημερινά πλέον ο Μεϊμαράκης, επιχειρώντας να εμφανιστεί ως γνήσιος εκφραστής της παράταξης, που φέρει το χρίσμα του «φυσικού ηγέτη». Η επάνοδος Καραμανλή στην πρώτη γραμμή της κεντρικής πολιτικής, φαντάζει δύσκολη. Η αγωνία του αφορά κυρίως τη διατήρηση της ενότητας της ΝΔ και των ποσοστών της, ώστε να παίξει το ρόλο του σοβαρού συνομιλητή, στην προσπάθεια της «μεγάλης συνεννόησης». Έξαλλου, την αναγκαιότητα του «μεγάλου συνασπισμού», διαλαλούν νύχτα-μέρα ο Στουρνάρας, ο Λεβέντης και τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Από κοντά και ο Κυριάκος, χωρίς όμως να θέλει για πρωθυπουργό τον Τσίπρα.

Σαμαράς
Η επανεμφάνιση Σαμαρά με άρθρο του στην ιστοσελίδα Liberal, όπου κάνει λόγο για «συνέχεια των μεταρρυθμίσεων» που ξεκίνησε ο ίδιος και ανέκοψε ο Τσίπρας, φούντωσε τα σενάρια για ολική επαναφορά του πρώην πρωθυπουργού και δημιουργία κόμματος στα δεξιά της ΝΔ. Επιλογή που εξετάζει σοβαρά και η πλευρά Τζιτζικώστα, με τους ακροδεξιούς υποστηρικτές του (Βορίδης, Μπαλτάκος, Αθανασίου κ.α.) να δείχνουν προς τη νίκη Σαρκοζί, αλλά και την αύξηση της επιρροής του Εθνικού Μετώπου. Στην ίδια επιθετική γραμμή κινείται και ο Άδωνις.

Ενδεχόμενη επικράτηση του Μεϊμαράκη, μάλλον ανοίγει το δρόμο για την ίδρυση ενός κόμματος με «ούλτρα δεξιό» προσανατολισμό, που θα αποκλείει κάθε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και θα μάχεται επίμονα για την ανατροπή του Τσίπρα «από τα πάνω και από τα δεξιά», με όπλο τη δημαγωγία για τα μέτρα λιτότητας, τον ρατσιστικό λόγο με αφορμή την προσφυγική τραγωδία και την ανἀγκη να ηττηθεί η «εθνομηδενιστική αριστερά» . Ενδεχόμενη νίκη του Τζιτζικώστα και των «νεοφερμένων», είναι επίσης δεδομένο, ότι δε θα γίνει ανεκτή από τις παραδοσιακές βαρονίες του χώρου.

Η διαλυτική κρίση στη ΝΔ ενισχύει τις τάσεις πολιτικής αστάθειας, την ίδια ώρα που τα σημάδια φθοράς της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιτάσσουν την γρήγορη ανασύνταξη ενός κρίσιμου συστημικού παίχτη, όπως είναι το βασικό αστικό κόμμα. Δύσκολη η εξίσωση, αλλά Κυριακή κοντή γιορτή…

Να δώσει αμέσως εντολή να εφαρμοστεί η νομοθεσία και να επέμβει η αστυνομία στους πανεπιστημιακούς χώρους που τελούν υπό κατάληψη, καλεί τον πρωθυπουργό ο πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς.

«Κάποιοι στη Ν.Δ. με καθυστέρηση ετών κατάλαβαν σήμερα αυτό που οι Ανεξάρτητοι Έλληνες λέγαμε από την αρχή. Πως τα πρωτογενή πλεονάσματα Σαμαρά ήταν λογιστικά κατασκευάσματα για να κοροϊδεύουν τον κόσμο», τόνισε η Μαρίνα Χρυσοβελώνη.

Τις δηλώσεις του Μάκη Βορίδη σχολίασε ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Σκουρλέτης, τονίζοντας ότι: «Ο κ. Σαμαράς οφείλει να δώσει εξηγήσεις για τις μισαλλόδοξες εμφυλιοπολεμικές δηλώσεις του κ. Βορίδη που δεν έχουν προηγούμενο στην μεταπολιτευτική περίοδο».